Dit is mijn verhaal

Over ASS, de diagnose en hoe alle puzzelstukjes op zijn plek vielen

Als kind dronk ik alleen water en ‘Roosvicee uit een pak, smaak bosvruchten, groene dop’. Mijn ouders en de ouders van mijn 2 vriendinnetjes hadden standaard deze Roosvicee in huis. Dat gaf mij ‘veiligheid’, rust en het was meer dan belangrijk voor mij, iets wat ik nu kan verklaren vanuit mijn gekregen diagnose: ASS.

Van een vriendin kreeg ik de tip om het boek Zondagskind van Judith Visser te lezen. Tijdens het lezen kwam ik erachter dat ik veel op de hoofdpersoon (een meisje dat opgroeit met ASS) leek. De manier hoe ze situaties benaderde, hoe prikkels binnenkwamen en de sociale moeilijkheden die ze tegenkwam voelden zo herkenbaar. Jasmijn Vink (hoofdpersoon) leek op mij! Ik had eindelijk iemand gevonden die ook anders was dan anderen! Het boek was de aanleiding om samen met mijn psycholoog te zoeken naar een antwoord, had ik dan ook ASS?

Een week na mijn 22ste verjaardag kreeg ik de diagnose. Na een lange zoektocht had ik eindelijk antwoord op mijn vele ‘waaroms?’. Het woord ‘ASS’ gaf me dubbele gevoelens; aan de ene kant gaf het mij rust, omdat ik eindelijk wist waarom ik dingen zo moeilijk vond, aan de andere kant is het confronterend om te weten dat het niet overgaat. Dat maakt mij soms best verdrietig. ‘Waarom ben ik diegene met ASS? Waarom vind ík deze situatie zo moeilijk en een ander niet? Ik wou zo graag dat ik ook normaal ben’ gaat er dan door mijn hoofd. 

Wel kan ik situaties van vroeger en nu, nu beter plaatsen. Ik kan beter snappen waarom sommige situaties mij meer spanning geven dan de andere; er zijn bijvoorbeeld meer onbekende mensen, of het is een plaats waar ik nog nooit geweest ben. Dat maakt dat ik ook weet wanneer ik hulp kan gebruiken met het voorbereiden van zo’n situatie. 

Sommige mensen hebben een ander beeld van autisme, dan wat de werkelijkheid kan zijn. De werkelijkheid is dat niet iedereen schommelend op zijn stoel zit en geen oogcontact maakt. Ik maak wel oogcontact en ik schommel ook niet op mijn stoel. Wel heb ik lange tijd mijn best gedaan om onbewust autistische kenmerken te verhullen, iets wat vaker voor komt bij meisjes en vrouwen met ASS. Omdat ik er bij wilde horen ging ik bijvoorbeeld mee naar tieneravonden als mij dat gevraagd werd, maar eigenlijk vond ik dat moeilijk en niet leuk. Ik wist gewoon niet hoe ik mij moest gedragen, ik had last van de drukte, en ik voelde mij heel erg onzeker. Ik wilde op deze momenten zo graag ook ‘normaal’ zijn. Bij anderen leek het zo gemakkelijk…  

Bepaalde bewegingen kenmerkend voor autisme, zoals ‘fladderen’, doe ik nog steeds vanaf kleins af aan, maar ik heb mezelf aangeleerd om dit te doen als ik helemaal alleen ben, omdat ik weet dat het niet ‘normaal’ is. Toch geeft juist dat mij de mogelijkheid om emoties als enthousiasme kwijt te kunnen of spanning te laten zakken. Helaas wordt dat nog niet als ‘normaal’ gezien. ASS zie je niet persé aan de buitenkant, maar als je weet hoe het in iemands hoofd werkt kan je best eens voor verrassingen komen te staan. Nu ik mij hiervan bewust ben, kan ik ook de diagnose veel beter bij mezelf plaatsen. 

ASS kent naast moeilijkheden, zeker ook mogelijkheden! Zo kan ik mijn sensorische overgevoeligheid bijvoorbeeld  gebruiken in mijn opleiding en ben ik erg goed in observeren, door het kunnen ontdekken van kleine details. Door mijn diagnose heb ik zelfs een nieuwe vriendin gemaakt, die ook op mij lijkt, want ze heeft ook ASS! Ik kan ook zo enthousiast worden van kleine dingen, zoals een trucje die ik mijn cavia heb geleerd (traplopen) :-).

Ik droom ervan om helemaal mezelf te kunnen zijn, met mijn ASS. Me niet meer hoeven te verschuilen achter een beeld dat sociaal geaccepteerd is. Maar er gewoon mogen zijn. En wat mij betreft zou dit voor iedereen moeten gelden, met of zonder een diagnose . En tegelijkertijd ben ik ook gewoon nog steeds mezelf, net als voor mijn diagnose. Ik ben geen ander mens geworden. Ik ben Anna, met mijn eigen karakter, mijn eigen kwaliteiten, valkuilen én ook ASS. Ik denk wel eens: wat als we de wereld zouden veranderen, iedereen ASS met uitzondering van een paar procent van de bevolking. Zouden we dan nog steeds niet ‘normaal’ zijn? Dat zou nog wel eens verrASSend uit kunnen pakken :).

Anna

Meer informatie:

• http://judithvisser.nl/zondagskind-2018/