Kate
40 jaar, vrouw met ASS met late diagnose
Blog geplaatst op: 8-1-2021
Gezocht: woorden voor mijn gevoel
In juni 2020 schreef ik over vriendschappen die in het verleden niet goed verliepen en dat ik niet goed in staat ben te beschrijven wat ik voel. Ik voelde het niet als ik het niet meer ‘trok’ in een vriendschap. Dat uitte zich vaak in PDA (pathological demand avoidance). Ik verzon allerlei excuses om niet meer af te hoeven spreken. Ik was waarschijnlijk zo overprikkeld dat het me niet meer lukte. Dat het dan ‘klapte’ is niet vreemd; ik snap ook dat het voor de ander niet leuk is als iemand opeens niet meer of minder afspreekt, minder contact zoekt. Het doofde dan langzaam uit; iets wat ik dan heerlijk vond, maar ook confronterend omdat dit mij altijd gebeurde. Ik wist toen nog niet dat ik autisme had.
Het niet goed kunnen omschrijven wat ik voel of ervaar is niets nieuws voor mij; ik weet niet beter dan dat ik moeite heb om met woorden te beschrijven wat ik voel, maar lastiger nog: ik weet vaak überhaupt niet wát ik voel. Ik denk dat ik dat het lastigst vind.
Ik wil hier graag wat over vertellen naar aanleiding van een recent voorval. Iemand waar ik in het verleden goed bevriend mee was, waarmee ik ook nauw samenwerkte, overkwam iets bijzonders. Zij promoveerde, won een prijs en kreeg veel lof vanwege haar baanbrekende werk. Op het werk waren er felicitaties en ze kreeg aandacht in de media. Ik hoorde in overleggen op het werk hoe bijzonder het was en merkte dat ik bij het nieuws niets voelde. Ik zag de trots van andere collega’s. Ik zag de blijdschap van diegene; maar ik voelde niets. Ik ken haar heel goed; ik zag hoe blij zij was. Natuurlijk vind ik het heel knap, daar bestaat geen twijfel over. Ik weet hoe knap dit is. Maar mijn gevoel blijft achter. Ik zag mensen zoveel gevoel hebben m.b.t. haar prestaties en daar werd ik onrustig van. Ik was een paar dagen een soort van van slag, omdat ik maar zocht naar wat ik voelde. Ben ik ook trots? Ben ik blij voor haar? Is het jaloezie of is er een andere emotie die mijn gedachten vertroebelen? Ik ben overigens niet jaloers; ik kan een eigenschap van een ander zeer bewonderen, maar ik voel geen jaloezie. Ook heb ik geen last van het feit dat onze vriendschap niet meer bestaat; ik voel geen boosheid of verdriet hierover en we hebben normaal contact met elkaar op het werk.
Je kunt je natuurlijk afvragen: “moet je iets voelen dan?” Ik denk dat dat wel zo is, iets voelen is zo natuurlijk, zo’n primaire respons op iets wat je overkomt, wat je waarneemt of hoort. Zo’n primaire respons heb ik overigens wel; ik voel het prima als ik iets spannend vind, of eng, of als ik heel erg blij ben of gelukkig. Maar dit soort dingen, de minder basale emoties misschien? Die kan ik niet goed voelen, noch duiden. Ik weet dus nog steeds niet wat ik voel t.a.v. haar promoveren. Het rare is dus dat dat onrust geeft, die onrust voel ik dus prima. Ik probeer dan in stilte, zonder te analyseren (moeilijk!) te voelen wat er zit, wat ernaar bovenkomt. Zonder veroordelen; ik sta er zelfs voor open dat het misschien minder leuk is dan dat ik dacht. Maar nee, niets, nada.
Het is, zoals ik in juni al schreef, alsof ze vergeten zijn een gedeelte te installeren bij mijn geboorte. Ondanks dat ik dit weet en al jaren zo ervaar, reageert mijn hoofd (vermoed ik) toch op wat ik zie in mijn omgeving en probeert te verklaren wat er gebeurt, wat ik dan voel en ik vervolgens niets aantref. Het is frustrerend dat mijn hoofd er mee aan de haal gaat als er iets gebeurt zoals dit voorval. De gedachten buitelen dan over elkaar heen: “waarom kan ik nou niets voelen, is er dan niets of vind ik het misschien gewoon niet interessant genoeg of ben ik te weinig geïnteresseerd in een ander”? Ik ben blij dat ik eigenlijk altijd mijzelf kan zijn; ik weet dat ik bepaalde dingen niet goed kan en accepteer dat. Dat neemt echter niet weg dat je soms in situaties terecht komt waarbij zoiets als dit heel confronterend kan zijn; het voelt dan echt als een leegte. Alsof je dan toch niet goed kunt accepteren dat er misschien echt niets is; dat het gevoel dat je zoekt ontbreekt en ook misschien nooit gevonden zal worden.
Kate
#autismebijvrouwen #latediagnose #herinneringen #alexithymie
Hieronder kun je via het formulier een reactie op de blog achterlaten. Wees je er van bewust dat de reacties openbaar zijn.
Er wordt gevraagd om je naam in te vullen. Dit mag natuurlijk ook een pseudoniem of mogen ook initialen zijn als je liever niet wilt dat je naam bekend wordt. Let er tevens op dat ook sommige auteurs van de blogs onder een pseudoniem geschreven zijn. Ken je de werkelijke identiteit van de auteur, verklap deze niet per ongeluk in je reactietekst.
Margot (dinsdag, 11 mei 2021 19:33)
Wat betreft de vragen hieronder, moeite hebben met voelen, betekenis eraan verlenen en koppelen aan emoties is dit zeker een bekend symptoom van autisme. Maar, je kunt dit leren!
Hieronder een mooi artikel dat uitleg geeft: https://dokterbosman.nl/dossiers/autisme/intense-world-theory-alternatieve-theorie-voor-autisme/?fbclid=IwAR2FxmJccdLAfUOsekfnHai-RVoNJWiVvGlO6NllKuYb5W9Kft5E15Ki25M
Daarnaast schrijf ik er op mijn Instagram account: een open boek met plaatjes, ook meer over.
Margot (dinsdag, 11 mei 2021 19:29)
Herkenbaar!
De ultieme tip: de Loekemeijer methode, een fantastisch onderzoek naar autisme en gehechtheid, de emotionele ontwikkeling en de sociale ontwikkeling. Ik vond veel herkenning en uitleg over het ‘voelen’ stuk, maar zeker ook rondom relaties met anderen.
Dit onderzoek stelt in welke fase je per onderdeel zit en geeft tips en adviezen om verder door te groeien hierin. Fantastisch!
Mocht je in hechting of relaties met anderen nergens tegenaan lopen kan een sociaal emotioneel onderzoek ook helpend zijn. Niet dat ik per se voorstander ben van meer onderzoek, maar het helpt mij momenteel aan veel antwoorden.
Iris (dinsdag, 23 maart 2021 17:37)
Ik heb een vraag....
Misschien een beetje intensieve vraag.
Ik ben onderzoekend en nieuwsgierig. Excuseer me als t wat te “straight to the point is”
In je blog herken ik dit zelf ook heel erg.
Wel vraag ik mezelf af of dit specifieke stuk (waar is t gevoel/ blanco voelen) valt onder autisme. Of dat t meer valt onder onderdrukking.
Vrouwen met autisme staan er om bekend veel te camoufleren heb ik begrepen.
En bijv ik ben opgegroeid met de norm dat vrouwen zich sociaal wenselijk moeten gedragen.
Hoe kijk jij naar t missen van gevoel; is dat voor jou autisme of onderdrukking? En wat maakt dat t voor jou onder autisme ( dit meen ik door je verhaal heen te lezen) valt ?
Kate (maandag, 22 maart 2021 18:56)
Dank voor alle fijne reacties!
Keetje (zondag, 21 maart 2021 08:22)
Hoe herkenbaar! Ik merk mijn leven lang al dat ik mijn ervaringen langs een "rolodex-systeem" aan benamingen voor gevoel moet laten gaan om te weten wat ik voel. Regelmatig kom ik tot de conclusie dat ik niets voel. De ervaring blijft een vaststelling van mij . Het is dus een rationalisatie die voor de gemiddelde persoon als a-sociaal/ bot/ hard autoritair over komt. Dit terwijl ik het helemaal niet zo lullig bedoel.
Francesca (maandag, 15 maart 2021 17:01)
Super herkenbaar. Zelf weet ik nooit echt wat ik voel en beschrijven kon ik mijn gevoelens nog nooit, rationalisme is derhalve van kinds af aan al mijn beste vriend geweest. :D
Het is ook mede een reden, waardoor ik niets met het groen, oranje, of rood overprikkelings schema kan, dat veel auties gebruiken. Het is één groot vraagteken voor mij.
Veel mensen gaan het je zo kwalijk nemen dat je niet de blijheid, droevigheid of het medeleven kan laten zien wat anderen wel zichtbaar kunnen laten zien.
Als mensen gewoon eens genoeg zouden hebben aan woorden, wat een verschil zou dat maken.
Ik accepteer dit trouwens ook en zie het als een deel van mezelf, maar af en toe zou ik toch ook wensen dat het soms wat makkelijker zou zijn allemaal.
Mooi geschreven! :)
Martine (maandag, 18 januari 2021 06:59)
Wat een duidelijk artikel & mooi geschreven ook!
Daarnaast is het heel herkenbaar!
Debbie (maandag, 11 januari 2021 14:56)
Ik herken helemaal wat jij beschrijft. Vooral bij mensen buiten mijn privé heb ik dit ook. Bijvoorbeeld collega's, kennissen, buren. Ik neem het waar maar ik voel het ook niet zo. Ook ga ik bij mijzelf ten rade of ik soms jaloers ben of dat er iets anders speelt. Ik probeer er ook niet teveel bij stil te staan omdat het mij ontregeld. Ik volg een opleiding waarbij ik regelmatig moet reflecteren op mijn gevoel. Ook hierbij kom ik regelmatig in de knel. Je begrijpt dat dit dan ook niet helemaal de juiste weg voor mij is. Ook hierbij voel ik mij regelmatig een outsider omdat een ander dit wel goed kan.
Els (vrijdag, 08 januari 2021 22:47)
Heel herkenbaar, ik pak die dingen vaak rationeel aan. Het is voor mij veel eenvoudiger om schriftelijk felicitaties aan te bieden dan face-to-face. Ik weet dat op mijn gezicht die trots, vreugde,... niet te lezen valt natuurlijk en de felicitatie dan wel verkeerd zou kunnen overkomen.
Vivienne (vrijdag, 08 januari 2021 16:57)
Hoi Kate,
Ik herken wat je schrijft en noem het voor mezelf een soort "matter of factness". Ik heb bij dat soort situaties ook geen erbij. Het is gewoon wat het is. Prima prestatie, en nu weer door ;-)
Ik voel me echter niet onrustig hierdoor. Ook mijn gevoel of het gemis daaraan neem ik als zo'n "matter of factness" aan. Het is wat het is. Ik neem het mezelf niet kwalijk. En nu weer door...