Hanna Hartwig
32 jaar, vrouw met autisme
Blog geplaatst op: 5-11-2022
Opgegeven droom
Zes jaar geleden studeerde ik cum laude af in de psychologie. Ik had één droom: wetenschap en praktijk combineren. Ik werkte hard, schoolde bij en vond mijn droombaan in het geven van dierondersteunde therapie. Bovendien deed ik een promotieonderzoek naar de inzet van dieren in de zorg. Alles leek op rolletjes te lopen. Ik leek wel high, zo blij. Echter, niets was minder waar. In de realiteit, dat ingewikkelde ding waarop je niet zit te wachten op je roze wolk, pleegde ik roofbouw op lichaam en geest.
Tijdens mijn studie liep ik al vaak vast op de interpersoonlijke vakken. Theorie was makkelijk: "geef me een boek, zet me in een hoek en ik red me wel!", riep ik altijd. Maar met medestudenten projecten draaien of de gespreksvaardighedenvakken, die vielen me zwaar. Toch sloeg ik mij er doorheen. Op de achtergrond was ik bij de GGZ ‘frequent flyer’. Men wist niet wat ze met mij moesten. Dat resulteerde in meerdere diagnoses, van borderline en PTSS tot bipolair. Nergens herkende ik mij in. Ik raakte gefrustreerd en voelde mij niet gehoord en niet gezien.
Tot overmaat van ramp ben ik in het begin van mijn carrière tot twee keer toe ontslagen omdat de betreffende psycholoog vond dat ik geen contact zou maken en niet empathisch zou zijn. Flabbergasted was ik, want ik deed toch zo mijn best?! Gelukkig heb ik ook positieve ervaringen opgedaan, waarbij het patiëntcontact juist als heel positief werd ervaren. Maar ik was flink in de war: wat zagen zij, wat ik niet merkte?
Op mijn werk kwam ik de AQ op een dag tegen. Ik schrok een beetje toen ik de items las. Dìt omschreef het. Hier had ik ook last van. Bij thuiskomst opgezocht wat de AQ meet, het is een vragenlijst over autisme! Niet lang daarna vroeg ik om een verwijzing naar een plek waar ze diagnostiek konden doen. Zo geschiedde het.
Helaas bleek de diagnose niet alleen antwoorden op vragen te bieden, maar ook veel vragen op te roepen. Kon ik mijn mooie werk wel volhouden? Kon ik wel promoveren? De centrale vraag: kon ik mijn droom wel leven? Nee, zo bleek, toen ik met een spectaculaire burn-out met psychotische kenmerken uitviel.
Sindsdien ben ik mijn herstelverhaal aan het schrijven. Ik zoek naar wat nog wèl kan. Ik zou heel graag iets doen in het helpen van mensen, maar ik moet mijn droom bijstellen. Ik had een werkervaringsplek gevonden waar ik kon ontdekken wat wel kan. En een plek waar ik, voor het eerst, open durfde te zijn over mijn autisme. Wat ik daar leerde, is heel waardevol gebleken. Ik kan bijvoorbeeld niet omgaan met een hoge werkdruk. Meer dan drie patiënten op een dag zien, zou mij te zwaar vallen. Mijn promoveren heb ik opgegeven, net als de droom om de GZ-opleiding te doen.
Het geluk wil dat ik in mijn diagnostiektraject een psychologe heb getroffen die zelf een autisme diagnose heeft. Een rolmodel zo je wilt. En dat roept bij mij toch weer de vraag op: als ik weer stabiel ben, wat kan dan wel? Misschien hoor ik niet in de rol van psycholoog thuis in de GGZ, maar wellicht kan ik mijn rol nog ontdekken.
Hanna
#autismebijvrouwen #ASS #latediagnose
Hieronder kun je via het formulier een reactie op de blog achterlaten. Wees je er van bewust dat de reacties openbaar zijn.
Er wordt gevraagd om je naam in te vullen. Dit mag natuurlijk ook een pseudoniem of mogen ook initialen zijn als je liever niet wilt dat je naam bekend wordt. Let er tevens op dat ook sommige auteurs van de blogs onder een pseudoniem geschreven zijn. Ken je de werkelijke identiteit van de auteur, verklap deze niet per ongeluk in je reactietekst.
We willen iedereen de kans geven zijn/haar visie en reactie te geven. Wees wel respectvol naar elkaar. Daarnaast is FANN niet verantwoordelijk voor de inhoud van de reacties.
Nina (woensdag, 29 maart 2023 09:39)
Gewoon...dank je wel voor het schrijven van je verhaal. Zo herkenbaar...
Catharina (maandag, 26 december 2022 11:30)
Beste Hanna,
Heel erg herkenbaar verhaal. Ik zie mezelf terug tijdens mijn studies in de opmerking "Theorie was makkelijk: "geef me een boek, zet me in een hoek en ik red me wel!", riep ik altijd." Ik was net zo. En ik wilde ook graag die theorie met de praktijk combineren (ik heb heel lang geleden logopedie gestudeerd), maar dat laatste lukte mij ook niet. Na erg lang zoeken ben ik toen in de wetenschap gegaan en ben nu hoogleraar in de taalwetenschap. Dus in plaats van de praktijk houd ik me nu vrijwel uitsluitend bezig met de theorie, en breng dit een beetje in de praktijk bij het lesgeven aan studenten. En dat is prima. Misschien ook iets voor jou?
Even terzijde, ik heb net pas mijn diagnose autisme gekregen, op mijn 62ste, en het verklaart veel van de dingen waar ik moeite mee had, bijvoorbeeld het feit dat ik doodongelukkig was toen ik als logopediste werkte en ik elk half uur een andere patient behandelde. Daar werd ik niet gelukkig van en ik denk mijn patiënten ook niet. Gelukkig zijn er nog veel andere mogelijkheden voor leuke werkplekken waar je je talent kan gebruiken. Want talent voor de theorie is zeker zo waardevol als talent voor de praktijk.
Loes van Dorp (woensdag, 21 december 2022 12:35)
Beste Hanna,
Dank je wel voor het delen van jouw verhaal. Het is los van een andere professie, identiek aan mijn persoonlijke verhaal. Momenteel zit ik in de zware autistische burn-out die jij ook omschrijft. Ik ben benieuwd wat jij als prettig en helpend hebt ervaren in deze periode, aangezien je schrijft een prettige psychologe te hebben ontdekt en een fijne werkplek. Als je wil, stuur mij dan een mailtje naar: loesaliciavandorp@gmail.com.
Ook wil ik je zeggen dat je het ontzettend goed doet en een vechter bent. Dit is iets wat ik bij ons allemaal zie - met ons bedoel ik vrouwen met ASS -, we vechten voor ons eigen bestaan en zetten nooit bij de pakken neer. We zijn vastberaden. Ik zeg dit makkelijker tegen een ander dan tegen mezelf, maar daar is een lange adem voor nodig en vereist veel moed.
Hartelijke groet,
Loes van Dorp
Mikkiko (zaterdag, 12 november 2022 11:43)
Dag Hanna,
Uit jouw blog viel mij het volgende op: "(...) liep vast op de interpersoonlijke vakken. Theorie was makkelijk: "geef me een boek, zet me in een hoek en ik red me wel!", riep ik altijd. Maar met medestudenten projecten draaien of de gespreksvaardighedenvakken, die vielen me zwaar. Toch sloeg ik mij er doorheen. Op de achtergrond was ik bij de GGZ ‘frequent flyer’. "
Ik heb dit allemaal óók zo meegemaakt! Ik heb ook psychologie gestudeerd en ben gepromoveerd, met het idee dat ik mensen zou kunnen helpen. Ik zag een beroep als psychotherapeut voor me. Ik begon een grote interesse te ontwikkelen in taal en de wijze waarop mensen hun klachten onder woorden brachten, wat hun gedachten daarover waren en de daaruit voortvloeiende gevoelend. Boeiend! Ik wilde daarop promoveren: een soort CGT 'avant la lettre' ik wist eerder nog niet eens dat dit bestond. (Die promotie is wel afgerond, maar dan over iets anders...).
Na een langdurige psychoanalyse, tijdens mijn studie' kwam ik erachter dat mijn innerlijke geworstel mij als psychotherapeut in de weg zou staan. Ik heb mij toen geleidelijk aan toegelegd op het doen van onderzoek (vooral evaluatieonderzoek in de GGZ). Tegenwoordig, ik kreeg pas na mijn pensionering de autismediagnose, doe ik allerlei vrijwilligerswerk rond autisme. Ik ben nu over de 70 en ik schrijf veel met het doel om mijn binnenkant van autisme te ontsluiten voor anderen; misschien vinden sommige autismegenoten (maar ook anderen) hierin herkenning en erkenning?
Zou een richting als onderzoek of iets in een sfeer waarin je niet per se interactief bezig hoeft te zijn, niets voor jou zijn? Het is mij - ondanks mijn sociale geklungel en weerstand tegen bepaalde ervaringstrainingen (lees: autisme) - goed gelukt. Dat geklungel gaat gewoon verder maar ik leer ermee leven en het te hanteren. Ook aan anderen probeer ik, als dat uitkomt, uit te leggen hoe dat bij mij werkt. Met wisselend resultaat, dat wel, want niet iedereen wil daar iets mee. Maar daar kun je ook mee leren omgaan en conclusies trekken. Mijn problemen, gedachten en geworstel probeer ik uit te schrijven in persoonlijke blogs. Dat helpt mij veel en soms anderen ook.
PS: heel mooi om ook andere reacties te lezen: zo zie je, er is veel mogelijk!
Ik wens je heel veel hoop en succes in je toekomst. Ik hoop dat je kunt accepteren dat je naast je mooie en krachtige kanten ook wat hindernissen moet hanteren!
Vriendelijke groeten, Mikkiko
Kate (vrijdag, 11 november 2022 20:54)
Geloof me, ook als een psycholoog met autisme zijn er fantastische banen. Het is misschien even zoeken, maar ze zijn er. Ik heb een fantastische baan, precies passend bij het specialisme waarvoor ik gestudeerd heb (forensische psychologie), super boeiend, veel dossierwerk, veel rust, zelfstandigheid en veel intellectuele uitdaging waardoor je geprikkeld blijft, maar niet overprikkeld raakt. Misschien is dit nu nog even niet aan de orde, maar als het weer wat rustiger wordt, dan komt er van zelf iets voorbij wat goed bij je past. Veel werkgevers stimuleren thuiswerken, wat al de helft scheelt.
Succes met alles!
Zussie (maandag, 07 november 2022 20:14)
Ik kan mij zo voorstellen dat jij je ook erg alleen voelt in dit hele proces. Hoewel jouw proces erg zwaar is, geloof ik niet dat jij jouw droom volledig hoeft op te geven. Ik geloof dat jij, in jouw beroepskeuze, je zelfs verder hebt/kan ontwikkelen tot ervaringsdeskundige. Je bent vast niet de enigste die met deze diagnose aan het worstelen is in zijn of haar leven en beroep. En door jouw opleiding zal je met jouw diagnose juist veel mensen kunnen helpen om ook hier doorheen te kunnen komen en hun doom bij te stellen of zelfs te uitbreiden. Veel succes in deze strijd en bedenk, je bent niet alleen!
Sofie (zondag, 06 november 2022 17:52)
Hallo Hanna,
Zoals je in een eerdere blog van mij kunt lezen heb ik pas op latere leeftijd de diagnose autisme gekregen.
Ik werk nu als hulpverlener (praktijkondersteuner somatiek) in 2 kleine huisartsenpraktijken. Met ieder maar 1 huisarts. Dus een klein team. Ik heb in een grotere praktijk gewerkt, maar daar liep ik vast op onderlinge (mis) communicatie van een groot team, waar ik me ook niet veilig voelde.
Ik doe het in patiënten contacten prima in 1 op 1 contacten. Ik ben niet super empathie, ben redelijk nuchter, maar kan mensen wel goed bijstaan en begrijp dar ze verdrietig, boos etc zijn. Daar geef ik ruimte voor. Ik vind het ook iets positiefs om daar niet helemaal in mee te gaan. In mijn beleving help je mensen ook door nuchter naar een situatie te blijven kijken. En iedere hulpverlener (lees : ook psychologen) hebben daar zo hun eigen mening over.
Je gaat je weg wel vinden. En bijna iedereen die eerlijk is zal moeten toegeven dat hij of zij gedurende de reis door het leven zijn dromen heeft moeten bijstellen. Niks mis mee!
Groetjes Sofie
Wilma (zondag, 06 november 2022 15:11)
Beste Hanna,
Wat beschrijf je je proces van diagnose, ziek worden en je droom op moeten geven, mooi. Ik heb een soortgelijk proces doorgemaakt, met als groot verschil dat ik mijn diagnose ver na mijn burnout kreeg, op mijn 56e.
Ik wens je van harte toe dat je een plek vindt waarin je uitdaging vindt, maar niet jezelf verliest. Je werkt er goed aan. Ik denk dat het je gaat lukken.